Les 221 – In vrede zij mijn denkgeest. Laat al mijn gedachten stil zijn.

Deze tekst markeert het begin van het laatste deel van de cursus, waarin woorden vooral als hulpmiddel dienen, maar het belangrijkste nu directe ervaring van de waarheid is. De wereld van pijn wordt achtergelaten en de vrede binnengaan wordt het doel. We wachten in vertrouwen op God, die beloofd heeft de laatste stap te zetten. Hoewel we nog oefenen, erkennen we dat we er al ver zijn gekomen en dat tijd niet langer telt, zolang we de verbinding met God zoeken en vasthouden.
We doen dit door elke dag met een centrale gedachte te beginnen, als rustpunt en kalmering van de geest, maar niet slechts als een oefening – we nodigen God uit om Zich te openbaren, zeker van Zijn antwoord op onze roep.
We erkennen dat we eerder Gods wil en onze ware aard ontkenden, maar nu beginnen we Zijn herinnering te ervaren en zijn we bijna thuis, in veiligheid bij onze Schepper. Het oefenen nadert zijn einde; voortaan volstaat het om Zijn Liefde te voelen, Zijn Naam te noemen, en stil te zijn om te genezen.
Een belangrijke aanwijzing volgt over vergeving: vergeving betekent inzien dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet werkelijk is gebeurd. Vergeving ziet de onjuistheid van zonde, en laat los wat niet werkelijk is. Een niet-vergevende gedachte daarentegen is star, oordelend en bindend, en verhindert bevrijding.
Vergeving doet niets actief, maar wacht stil en oordeelt niet. Ze stelt ons in staat de waarheid te accepteren zoals die is. Door vergeving delen wij in Gods functie en zien we de zondeloosheid van onze broeders, zoals Hij dat ziet.