Les 207 – Ik zegen de wereld, want ik zegen mezelf

We zijn geneigd te denken dat geven verlies betekent – alsof er iets van ons afgaat. Maar dat geldt alleen voor vormen, niet voor wat werkelijk van waarde is. Ware geven komt voort uit een besef van overvloed, niet tekort.
Als je liefde geeft, voel je je liefdevoller.
Als je vergeving schenkt, ervaar je meer innerlijke vrede.
Als je licht brengt, merk je dat het ook in jou helderder wordt.
Je zegen rust op de wereld wanneer jij je eigen heelheid aanvaardt. Je hoeft niets op te offeren. Je hoeft niets in te leveren. Sterker nog, alles wat je geeft aan een ander – of dat nu vrede, een vriendelijke gedachte, of innerlijke ruimte is – geef je in feite aan jezelf.
En wat je geeft, wordt versterkt.
Elke gedachte van liefde en eenheid die je deelt, groeit. Niet alleen bij jou, maar in het geheel. Je bent nooit los van het geheel. Wanneer jij een ander ziet als heel, genezen, lichtend – herinner je jezelf aan wie jij werkelijk bent.
En dat is zegenen.
Het vraagt je om te kijken met de ogen van de geest in plaats van die van het lichaam. Niet naar wat iemand doet of hoe iemand lijkt, maar naar wat daaronder ligt: dezelfde onschuld, dezelfde Bron, dezelfde verbondenheid.
Je hoeft daar niets groots voor te doen. Het is een innerlijke keuze: wil ik met liefde kijken, of met oordeel?
Wanneer je liefde kiest, zegen je. En die zegen is niet iets wat je bedenkt, maar iets wat je ontvangt en doorgeeft. Wat van liefde komt, breidt zich vanzelf uit.