We zijn vandaag aangekomen bij het einde van zoeken. Niet omdat we iets gevonden hebben in de wereld, maar omdat we eindelijk erkennen dat daar niets te vinden is wat blijvend vrede geeft.
Zoek je vrede in iets buiten jezelf – in succes, waardering, controle of zekerheid – dan blijf je gevangen in teleurstelling. Je probeert geluk te winnen door juist te verliezen: door pijn of strijd te accepteren in de hoop op een beloning. Maar de uitkomst is steeds hetzelfde: leegte.
De les nodigt je uit om dat te doorzien en te stoppen met vechten. Er is geen vrede dan de vrede van God. Dat betekent: er is alleen vrede als je terugkeert naar wie je werkelijk bent. Niet in een lichaam, niet in een wereld vol tegenstrijdigheden, maar als een stille, liefdevolle aanwezigheid die al compleet is. Die vrede heb je niet zelf gemaakt. Je hoeft er alleen maar weer contact mee te maken.
Vergeving speelt daarbij een sleutelrol. Niet als moreel gebaar, maar als kracht die alle verwarring, pijn en afscheiding heelt. Het opent de deur naar een andere waarneming – waarin je elkaar niet meer beoordeelt, maar ziet als broeders op dezelfde weg. Dan verschijnt de wereld niet langer als een gevangenis, maar als brug naar bevrijding.
De vrede van God is geen emotie of toestand, maar een ervaring van eenheid. Zodra je die toelaat, eindigt de zoektocht. En in plaats van leegte voel je zachtheid, stilte en dankbaarheid. Er is niets dat je nog nodig hebt om compleet te zijn.
Vandaag laten we alle andere doelen rusten. Geen afgoden meer, geen zijwegen. We zeggen vol vertrouwen: “Er is geen vrede dan de vrede van God, en ik ben blij en dankbaar dat dit zo is.”
Daarmee keren we terug naar wat altijd al waar was.
Er is geen vrede dan de vrede van God, en ik ben blij en dankbaar dat dit zo is.