Wanneer we pijn ervaren – emotioneel of zelfs lichamelijk – denken we vaak dat iets buiten ons de oorzaak is. Iemand zei iets wat ons raakte, iets liep anders dan we wilden, of we voelen ons afgewezen of tekortgedaan. Maar deze les nodigt ons uit om een diepere laag te ontdekken: dat het niet de gebeurtenissen zelf zijn die ons pijn doen, maar de manier waarop wij ernaar kijken.
Het zijn onze eigen gedachten over wat er gebeurt die spanning oproepen. Niet de gebeurtenis zelf, maar hoe wij het invullen. Zodra we denken dat iemand fout zit, dat we gelijk moeten hebben, of dat iets anders had moeten zijn, trekken we ons terug uit de innerlijke rust. In plaats van te vertrouwen op vrede, kiezen we voor conflict – al lijkt het nog zo subtiel.
Deze les stelt een radicale omkering voor: dat we helemaal vrij zouden zijn van pijn als we niets meer persoonlijk maken, als we niets meer op onszelf of een ander projecteren. Dat vraagt niet dat we alles goedkeuren, maar dat we bereid zijn onze vaste oordelen los te laten. Niet omdat iets ‘moet’, maar omdat het ons bevrijdt.
De kracht ligt dus niet in controle over de wereld, maar in de vrijheid van onze innerlijke blik. Door die vrijheid te herinneren, maken we ruimte voor vrede. En in die vrede kunnen we alles anders zien: met mildheid, ruimte, begrip. Dan herkennen we ook weer wie we werkelijk zijn. En dat we onkwetsbaar zijn in wie we zijn, wat er ook gebeurt.