Er leeft een licht in jou dat de wereld niet kent. Niet omdat het er niet is, maar omdat we het met onze gewone ogen niet kunnen zien. Dit licht is de weerspiegeling van Gods Liefde in jou – en die liefde is niet buiten jou te vinden, maar diep in je eigen wezen. Het is je oorsprong, je natuur, je waarheid.
Deze les nodigt ons uit om daar voorbij te gaan aan alles wat we denken te weten over wie we zijn, over wat de wereld is en over wat God is. Al die beelden, verhalen, oordelen en overtuigingen – we mogen ze vandaag zachtjes laten gaan. En niet om iets nieuws te bedenken, maar om terug te keren naar wat altijd al waar is geweest: dat we gedragen worden door liefde, dat we deel zijn van liefde, dat we niets anders zijn dan liefde.
Als we deze Liefde werkelijk voelen, verandert onze waarneming. Dan zien we de wereld door een andere bril: een wereld die ons verwelkomt, zachtmoedig is, open, veilig, vredig. Niet omdat die wereld ineens veranderd is, maar omdat wij vanbinnen anders zijn gaan kijken. Wat we in onszelf ervaren, weerspiegelt zich in wat we buiten ons waarnemen.
Er is in deze les een krachtige uitnodiging tot overgave. We hoeven zelf de weg niet te bedenken. We mogen eenvoudig stil worden, alles loslaten wat we menen te moeten weten, en met lege handen komen. In die openheid wordt Gods Liefde zichtbaar. In die leegte kan ze naar ons toekomen. Niet omdat we haar verdienen, maar omdat ze er altijd al was.
Wat we in deze oefening ontvangen – de zachtheid, het licht, de vrede – is niet alleen voor onszelf. De Liefde van God wil zich uitbreiden. Ze schijnt vanuit ons naar alles en iedereen. En wat we delen, wordt in ons versterkt. Zo wordt de wereld – ook al is ze nog steeds dezelfde in vorm – vanbinnen anders. En dat is genoeg.
We hoeven niets te forceren, niets te begrijpen, niets te overwinnen. Alleen maar stil te worden, te luisteren, en de Liefde haar weg te laten vinden. Zij weet de weg.