Ik roep de heilige bron van het leven aan, en mijn eigen ware zelf.
De naam van die bron is heilig, maar niet meer dan de naam van mijn ware zelf. Het aanroepen van die naam is het oproepen van mijn eigen wezen, mijn diepste identiteit. Net zoals een vader zijn naam deelt met zijn kind, zo zijn wij verbonden door onze ware essentie, die ons herinnert aan wie we werkelijk zijn, zelfs als de wereld dat niet lijkt te weten, en ook al ben ik het soms vergeten.
Wanneer ik deze heilige naam herhaal, opent zich een innerlijke ruimte waar bescherming, vrede en verbondenheid heersen. Het verdrijft illusies en brengt helderheid, genezing en vreugde. Wat vroeger zwaar en duister leek, wordt licht en mild.
Door deze naam te herhalen, verlies ik de macht van alle namen die mij afleiden of beperken. Deze namen worden klein en betekenisloos tegenover de ene ware Naam die alle leven omvat. Samen met mijn medereizigers, die ook deze heilige naam in stilte aanroepen, creëren wij een ruimte van heiligheid en liefde die reikt voorbij het zichtbare.
Vandaag oefen ik alleen dit: langzaam en herhaald de heilige naam uitspreken die mijn ware zelf weerspiegelt. Geen andere gedachten laten mijn geest vullen, geen andere woorden spreken dan deze naam. Zo nodig ik een kracht uit die niet geweigerd kan worden — een kracht die mijn innerlijke vrede en vrijheid bevestigt.
Ik weet dat de ware bron niet bereikt kan worden door valse namen of afleidingen. Alleen door de naam die ons allen verbindt, kunnen we de werkelijkheid erkennen die ons schept en omringt. Wanneer ik deze naam aanroep, erken ik mijn diepste verbondenheid met alles wat is, en mijn plaats daarin als een stralend deel van het geheel.
In deze stilte en herhaling open ik mij voor genade, vrijheid en de herinnering aan mijn ware wezen. Dit is mijn gebed, mijn waarheid, mijn weg.