Je woont niet echt hier, al lijkt het wel zo. Er is iets in jou dat weet dat je ergens anders thuishoort. Soms voelt het als heimwee zonder dat je weet waarnaar. En hoewel je misschien afleiding zoekt, je verdriet onderdrukt of alles probeert te verklaren als een droom, blijft de roep in jou klinken. Een stille stem die je herinnert aan een thuis dat je nooit echt verlaten hebt.
Er is een heilig Kind in jou dat zich herinnert waar het vandaan komt. Het wil slechts even rusten in de vrede van zijn echte thuis, en nodigt jou uit om mee te gaan. In die rust, als jij al je verdedigingsmechanismen en strijd even opgeeft, hoor je zijn stem. En die neemt je mee naar binnen, naar een plek van vrede, van herkenning, van thuiskomen.
Vandaag gaat het niet om zoeken of strijden, maar om stilstaan. Even je ogen sluiten en naar binnen keren, waar dat Kind op je wacht. Want wat je werkelijk bent, heeft nooit geleden, is nooit veroordeeld, en verlangt er alleen maar naar om weer één te zijn met de Bron.
Les 182 – Ik zal een ogenblik stil zijn en naar huis toe gaan
Thuiskomen in jezelf
Onder alle onrust leeft de stille herinnering aan wie je bent en waar je thuishoort. Door even stil te zijn, laat je je meevoeren naar het heilig Kind in jou dat je veilig naar huis leidt.