Wat je in een ander ziet, versterk je in jezelf
Vandaag worden we uitgenodigd om onze waarneming radicaal te verschuiven. Niet door wat we buiten onszelf proberen te veranderen, maar door het loslaten van de focus op fouten, zowel die van anderen als die van onszelf. Zodra we blijven hangen in wat we als zonden van de ander beschouwen, vergroten we die en bevestigen we tegelijk het geloof in schuld in onszelf.
Onze waarneming heeft altijd een focus. Door die bewust te veranderen van schuld naar onschuld, openen we de deur naar vrede. Dan kunnen we de liefde en zondeloosheid in onze broeders zien, en dus ook in onszelf.
“Ik vertrouw mijn broeders, zij zijn één met mij.”
Vertrouwen in onze broeders is geen naïef wensdenken. Het is een beslissing. Een keuze voor een ander uitgangspunt. Geen verdediging meer, geen oordeel meer, geen verwachting dat de ander eerst moet veranderen. Alleen de bereidheid om achter vergissingen te kijken, en te zien wie daar werkelijk is: een broeder in wie ik mijzelf herken, omdat we voortkomen uit dezelfde Liefde.
We hoeven ons niet te bekommeren om het verleden of bang te zijn voor de toekomst. In dit moment kunnen we kiezen. Dit is alles wat telt:
“Dit is niet wat ik wil zien.”
“Ik vertrouw mijn broeders, zij zijn één met mij.”
Op het moment dat we die gedachte oprecht toestaan, verandert de wereld. Niet omdat die anders is geworden, maar omdat wij eindelijk anders leren kijken. De ogen van Christus worden de onze.
Vragen aan ChatGPT